Lopen als heling

Er gebeuren geweldige dingen. En ik ga je vertellen wat

Sinds kort ben ik aan het hardlopen. Iets wat me in 52 jaar niet is gelukt. Elke keer als ik het weer probeerde dan haakte ik na een paar honderd meter af. Niet dat ik het niet wilde, maar mijn lijf schoot elke keer in een soort van ramp. Ik kreeg enorme pijn op mijn borst en aan de toppen van mijn longen. Mijn adem ging giga omhoog en nooit vond ik daar een moment in om erdoor heen te komen. Ik deed het af met een soort van beginnersastma, zo voelde het. Mijn lijf in signaal van totale benauwdheid

Sinds een paar maanden ben ik bezig met Wim Hof en Quantum Light Breath. Om te leren comfortabel te zijn met je adem en daarin te ontspannen. Ik train elke dag, en behaalde vandaag 3 min 44 sec om mijn adem in te houden. Voordat ik begon met Wim Hof had ik na 30 sec al het gevoel dat ik "naar adem wilde happen "  Direct een gevoel van benauwdheid

Vandaag ging ik weer lopen. Het heeft een heel bewust proces aangenomen. Ik ben vorige maand begonnen en ben vanaf het eerste moment bezig gegaan met heel bewust te ademen. Te ontspannen. Op het begin kreeg ik enorme pijn aan mijn longen en op de borst, maar liep daar heel rustig doorheen. Zijn met was er was en de weerstand los te laten en niet te verbinden met de fysieke pijn. Concentreren op het ademen. Dat ging wonderbaarlijk goed. Ik liep de eerste keer 1,5 km, de keer daarna 3 km en daarna zat ik al op de 5 km zonder te stoppen. Nu loop ik 7 km met gemak. Maar vandaag gebeurde er iets wonderlijks. Ik begon met hardlopen en al vrij snel kreeg ik door     "je lijf herinnert zich waar je gestopt bent met ademen"

Ik kwam terug in het gevoel van hyperventilatie. Als kind had ik daar erg last van en de dokters hadden ook gezegd dat het chronisch was. Ik sprak het uit naar Joes en liet het voor wat het was. We rende gewoon verder en ineens kwamen er beelden van vroeger waar ik gestopt ben met ademen. Waar ik ben dichtgeklapt. Die zo benauwend voor we waren.  Traumatische gebeurtenissen kwamen als beelden voorbij. Ik liep gewoon door, huilde vreselijk en kreeg de boodschap dat ik juist in deze situatie opnieuw kon gaan ademen. Ik zag mezelf als kind, ging bij haar zitten en hielp het door de situatie heen. Ik ben met haar gaan ademen. Wonderlijk, het gebeurde gewoon, onder het rennen. Er kwam een hele diepe schreeuw vrij, vanuit de toppen van mijn tenen. Tranen rolde over mijn wangen. Ik liep erdoor heen, en maakte het helemaal vrij. Ik was met niets bezig, dan enkel te zijn met wat er is. Het werkelijk de ruimte te geven te doorvoelen. Organisch, zonder iets te willen, te forceren, te moeten of te verwachten. Echt samen werken met je lijf, boodschappen te ontvangen en te vertrouwen op je innerlijke leiding. En vooral je eigen vermogen tot heling. Een mooi wondertje mocht ik weer ontvangen. Nog meer leven wat vrij kan stromen. Dankbaar dat ik het mag ervaren. Adem als leven, en loslaten wat niet meer dient. Ik voel me met de dag jonger :) Laten we het leven volledig adem geven. En een weg naar vrijheid ademen.